Był samoukiem, absolutnie wyjątkowym artystą, zaliczanym do grona najwybitniejszych na świecie przedstawicieli kierunku zwanego w malarstwie prymitywizmem. Najstarsze zachowane prace Nikifora pochodzą z II dekady XX wieku i są przejmującym zapisem wielkiej pracy, którą wkładał w doskonalenie umiejętności rysowania i malowania.

Jednym z ulubionych tematów jego prac były greckokatolickie cerkwie, z charakterystycznymi bulwiastymi hełmami na wieżach. Ze szczególnym upodobaniem Nikifor szkicował również budynki i krajobrazy Krynicy, z którą czuł się bardzo mocno związany.

Już w latach 30. XX wieku twórczość Nikifora wzbudziła podziw i uznanie paryskich kapistów, a jego dzieła stały się częścią zbiorowej ekspozycji, prezentowanej w Paryżu przez Ukraińskie Muzeum Narodowe, ale dopiero po II wojnie światowej jego gwiazda rozbłysła pełną mocą. Prace Nikifora prezentowano m.in. w Paryżu, Brukseli, Amsterdamie, Liege, w Hajfie i w Hanowerze.

Był skończonym malarzem, wspaniałym, głębokim, podchodził do malowania jak mistrzowie renesansu – klasycznie uczciwie. Wszystko, co malował, jest zobaczone. A potem to zobaczone tasowało się swobodnie w jego pamięci, wyobraźni. On wyzwalał się wspaniale z przymusu rzeczywistości i kreował obraz, świat – własną ich strukturę. Opowiadał siebie, malował swój kosmos.