Wnętrza to rekonstrukcja warsztatu sukienniczego mistrza cechowego i jednocześnie domu jednopokoleniowej rodziny rzemieślniczej. Ekspozycja w największym pomieszczeniu przedstawia typowy, w pełni wyposażony warsztat, ze szczególnie cennym, XVIII-wiecznym, dwuosobowym krosnem nicielowym, z wełnianą osnową. Służyło ono do wyrobu tkanin wełnianych, a także przedmiotów związanych z przygotowywaniem i snuciem osnowy.

Część warsztatu pełniła funkcje biurowe, stąd umieszczono w nim dokumenty i pamiątki cechowe, oraz solidną skrzynię – ówczesną kasę pancerną cechu. Przedmioty i sprzęty umieszczone obok pieca wskazują, że pomieszczenie służyło również za sypialnię i mieszkanie czeladnika.

Eksponaty związane z tkactwem wystawione są również w przeciwległej części domu, gdzie znajdowały się pomieszczenia rodzinne. Mamy tutaj mniejsze – wciąż działające – krosno tkackie, maszynę do szycia, kołowrotek, motowidło. Przedmioty używane do czynności pomocniczych, wykonywanych przez kobiety i dzieci. Kołowrotek znamy już chyba tylko z bajek, a motowidło? Ciekawe, kto wie do czego służyło?

Kuchnia stanowiła oczywiście centrum rodzinnego i towarzyskiego życia. Za nią mieszczą się urządzone w stylu swojskiego fin de siècle: sypialnia oraz rodzaj salonu. Przełom XIX i XX wieku to okres schyłku tkackich manufaktur, które wypierane były przez dynamicznie rozwijające się warsztaty mechaniczne i fabryki. Ekspozycja w Domu Tkacza to udana próba uchwycenia końca epoki miejskiego rzemiosła cechowego.